top of page
DISABILITY ADVOCACY
#onderzoek #advocacy
#mindervaliden #empowerment #discriminatie
ACHTERGROND
Sinds 2016 begeleidt UNiTED een groep mensen met een beperking met als doel hun positie in de lokale gemeenschap te versterken. Mindervaliden zijn vaak het mikpunt van discriminatie en uitsluiting. Het doel van de photovoice workshop was om de mindervaliden zelf in staat te stellen hun behoeften aan de rest van de gemeenschap kenbaar te maken. De workshop werd uitgevoerd in samenwerking met Results in Health.
VRAAG
Hoe kunnen lokale politici en burgers inzicht krijgen in de positie van hun mindervalide dorpsgenoten, met als doel deze bespreekbaar te maken en te verbeteren?
AANPAK
Een photovoice workshop om mindervaliden te laten uiten waar zij dagelijks tegenaan lopen en te laten zien hoe zelfredzaam ze tegelijkertijd zijn. Omdat niet iedere deelnemer even goed ter been was, gingen zij op pad met een vrijwilliger. Deze vrijwilliger kon de foto’s voor de deelnemers maken waar zij dat zelf niet konden. Zo konden zij toch hun eigen verhaal vertellen, ondanks hun beperking.
RESULTAAT
De foto’s en verhalen die uit de workshop naar voren kwamen, lieten zien waar deelnemers tegenaan liepen in hun gemeenschap maar maakten ook duidelijk wat ze wel konden. Van de foto’s en verhalen is een tentoonstelling gemaakt het mogelijk was een moeilijk gespreksonderwerp bespreekbaar te maken.
Hier zie je mijn stalletje maar ik ben er zelf niet. Ik ben naar huis gegaan om even te liggen omdat ik me niet goed voel. Mijn dochter is op school en mijn moeder heeft het druk. Op deze manier verdien ik geen geld. Dat komt een paar keer per maand voor. Als ik geluk heb, kloppen mensen op m’n deuren geven het geld voor dat wat ze willen kopen. Het is belangrijk dat mensen weten dat ik soms moet liggen maar dat de verkoop dan toch doorgaat.
Als ik thuiskom dan ben ik zo moe, dat ik de trap niet meer op kom. Dan heb ik hulp nodig bij het openen van de deur. Als die hulp er niet is, rust ik eerst uit en klim pas daarna omhoog. Dit kan wel twee keer per week voorkomen. Ik zou willen dat mensen in de gemeenschap op mij af zouden stappen als ze me zien. Nu moet ik hen de hele tijd om hulp vragen en voel ik me bezwaard.
Dit is niet hoe mijn huis eruit hoort te zien. Maar dankzij mijn handicap ben ik arm en verdien ik onvoldoende om het te repareren. Ik noem mijn huis ‘de schuit’ omdat het van alle kanten lekt en lelijk is. Ik schaam me voor de plek waar ik woon. Tegelijkertijd zou ik tegen de mensen uit onze gemeenschap willen vertellen dat het me gelukt is een eigen woonplek te realiseren.
Ik praat tegen deze man maar hij begrijpt me niet. Hij zegt dat ik weg moet gaan. Er zijn mensen die hebben geen geduld met me, die geven me niet de tijd zodat ik kan uitleggen wat ik bedoel. Het maakt me heel verdrietig als ik word weggestuurd.
Voor mijn ongeluk was ik een zakenvrouw die rondreisde en haar spullen verkocht. Nu kan ik dat niet langer. Als ik een container zoals deze zou hebben, zou ik niet langer elke dag opnieuw mijn marktstal hoeven op te zetten. Dan zou ik ook niet meer afhankelijk zijn van mijn dochter of moeder om mij te helpen. Ik zou mijn spullen direct vanuit de container kunnen verkopen.
Vanwege mijn handicap ben ik werkeloos maar gelukkig is mijn zus er altijd om mij te helpen. Als ik eten nodig heb, staat ze voor me klaar. Het is belangrijk dat de mensen van onze gemeenschap dat weten. Zij denkt niet op dezelfde manier over mij als mensen van onze gemeenschap. Mijn familie weet wanneer ik hulp nodig heb en is bereid mij die hulp te geven. Ik zou graag willen dat de hele gemeenschap mij zo zou behandelen.
Ook al ben ik mindervalide, hoef ik nog niet bedelend door het leven. Dat is waarom ik mijzelf ertoe dwing om mijn groente te verbouwen. Ik zou iedereen willen laten zien dat ik, ondanks mijn handicap, onafhankelijk ben.
Hier zie je mijn stalletje maar ik ben er zelf niet. Ik ben naar huis gegaan om even te liggen omdat ik me niet goed voel. Mijn dochter is op school en mijn moeder heeft het druk. Op deze manier verdien ik geen geld. Dat komt een paar keer per maand voor. Als ik geluk heb, kloppen mensen op m’n deuren geven het geld voor dat wat ze willen kopen. Het is belangrijk dat mensen weten dat ik soms moet liggen maar dat de verkoop dan toch doorgaat.
Als ik thuiskom dan ben ik zo moe, dat ik de trap niet meer op kom. Dan heb ik hulp nodig bij het openen van de deur. Als die hulp er niet is, rust ik eerst uit en klim pas daarna omhoog. Dit kan wel twee keer per week voorkomen. Ik zou willen dat mensen in de gemeenschap op mij af zouden stappen als ze me zien. Nu moet ik hen de hele tijd om hulp vragen en voel ik me bezwaard.
Dit is niet hoe mijn huis eruit hoort te zien. Maar dankzij mijn handicap ben ik arm en verdien ik onvoldoende om het te repareren. Ik noem mijn huis ‘de schuit’ omdat het van alle kanten lekt en lelijk is. Ik schaam me voor de plek waar ik woon. Tegelijkertijd zou ik tegen de mensen uit onze gemeenschap willen vertellen dat het me gelukt is een eigen woonplek te realiseren.
Ik praat tegen deze man maar hij begrijpt me niet. Hij zegt dat ik weg moet gaan. Er zijn mensen die hebben geen geduld met me, die geven me niet de tijd zodat ik kan uitleggen wat ik bedoel. Het maakt me heel verdrietig als ik word weggestuurd.
Voor mijn ongeluk was ik een zakenvrouw die rondreisde en haar spullen verkocht. Nu kan ik dat niet langer. Als ik een container zoals deze zou hebben, zou ik niet langer elke dag opnieuw mijn marktstal hoeven op te zetten. Dan zou ik ook niet meer afhankelijk zijn van mijn dochter of moeder om mij te helpen. Ik zou mijn spullen direct vanuit de container kunnen verkopen.
Vanwege mijn handicap ben ik werkeloos maar gelukkig is mijn zus er altijd om mij te helpen. Als ik eten nodig heb, staat ze voor me klaar. Het is belangrijk dat de mensen van onze gemeenschap dat weten. Zij denkt niet op dezelfde manier over mij als mensen van onze gemeenschap. Mijn familie weet wanneer ik hulp nodig heb en is bereid mij die hulp te geven. Ik zou graag willen dat de hele gemeenschap mij zo zou behandelen.
Ook al ben ik mindervalide, hoef ik nog niet bedelend door het leven. Dat is waarom ik mijzelf ertoe dwing om mijn groente te verbouwen. Ik zou iedereen willen laten zien dat ik, ondanks mijn handicap, onafhankelijk ben.
Hier zie je mijn stalletje maar ik ben er zelf niet. Ik ben naar huis gegaan om even te liggen omdat ik me niet goed voel. Mijn dochter is op school en mijn moeder heeft het druk. Op deze manier verdien ik geen geld. Dat komt een paar keer per maand voor. Als ik geluk heb, kloppen mensen op m’n deuren geven het geld voor dat wat ze willen kopen. Het is belangrijk dat mensen weten dat ik soms moet liggen maar dat de verkoop dan toch doorgaat.
Als ik thuiskom dan ben ik zo moe, dat ik de trap niet meer op kom. Dan heb ik hulp nodig bij het openen van de deur. Als die hulp er niet is, rust ik eerst uit en klim pas daarna omhoog. Dit kan wel twee keer per week voorkomen. Ik zou willen dat mensen in de gemeenschap op mij af zouden stappen als ze me zien. Nu moet ik hen de hele tijd om hulp vragen en voel ik me bezwaard.
Dit is niet hoe mijn huis eruit hoort te zien. Maar dankzij mijn handicap ben ik arm en verdien ik onvoldoende om het te repareren. Ik noem mijn huis ‘de schuit’ omdat het van alle kanten lekt en lelijk is. Ik schaam me voor de plek waar ik woon. Tegelijkertijd zou ik tegen de mensen uit onze gemeenschap willen vertellen dat het me gelukt is een eigen woonplek te realiseren.
Ik praat tegen deze man maar hij begrijpt me niet. Hij zegt dat ik weg moet gaan. Er zijn mensen die hebben geen geduld met me, die geven me niet de tijd zodat ik kan uitleggen wat ik bedoel. Het maakt me heel verdrietig als ik word weggestuurd.
Voor mijn ongeluk was ik een zakenvrouw die rondreisde en haar spullen verkocht. Nu kan ik dat niet langer. Als ik een container zoals deze zou hebben, zou ik niet langer elke dag opnieuw mijn marktstal hoeven op te zetten. Dan zou ik ook niet meer afhankelijk zijn van mijn dochter of moeder om mij te helpen. Ik zou mijn spullen direct vanuit de container kunnen verkopen.
Vanwege mijn handicap ben ik werkeloos maar gelukkig is mijn zus er altijd om mij te helpen. Als ik eten nodig heb, staat ze voor me klaar. Het is belangrijk dat de mensen van onze gemeenschap dat weten. Zij denkt niet op dezelfde manier over mij als mensen van onze gemeenschap. Mijn familie weet wanneer ik hulp nodig heb en is bereid mij die hulp te geven. Ik zou graag willen dat de hele gemeenschap mij zo zou behandelen.
Ook al ben ik mindervalide, hoef ik nog niet bedelend door het leven. Dat is waarom ik mijzelf ertoe dwing om mijn groente te verbouwen. Ik zou iedereen willen laten zien dat ik, ondanks mijn handicap, onafhankelijk ben.
Hier zie je mijn stalletje maar ik ben er zelf niet. Ik ben naar huis gegaan om even te liggen omdat ik me niet goed voel. Mijn dochter is op school en mijn moeder heeft het druk. Op deze manier verdien ik geen geld. Dat komt een paar keer per maand voor. Als ik geluk heb, kloppen mensen op m’n deuren geven het geld voor dat wat ze willen kopen. Het is belangrijk dat mensen weten dat ik soms moet liggen maar dat de verkoop dan toch doorgaat.
Als ik thuiskom dan ben ik zo moe, dat ik de trap niet meer op kom. Dan heb ik hulp nodig bij het openen van de deur. Als die hulp er niet is, rust ik eerst uit en klim pas daarna omhoog. Dit kan wel twee keer per week voorkomen. Ik zou willen dat mensen in de gemeenschap op mij af zouden stappen als ze me zien. Nu moet ik hen de hele tijd om hulp vragen en voel ik me bezwaard.
Dit is niet hoe mijn huis eruit hoort te zien. Maar dankzij mijn handicap ben ik arm en verdien ik onvoldoende om het te repareren. Ik noem mijn huis ‘de schuit’ omdat het van alle kanten lekt en lelijk is. Ik schaam me voor de plek waar ik woon. Tegelijkertijd zou ik tegen de mensen uit onze gemeenschap willen vertellen dat het me gelukt is een eigen woonplek te realiseren.
Ik praat tegen deze man maar hij begrijpt me niet. Hij zegt dat ik weg moet gaan. Er zijn mensen die hebben geen geduld met me, die geven me niet de tijd zodat ik kan uitleggen wat ik bedoel. Het maakt me heel verdrietig als ik word weggestuurd.
Voor mijn ongeluk was ik een zakenvrouw die rondreisde en haar spullen verkocht. Nu kan ik dat niet langer. Als ik een container zoals deze zou hebben, zou ik niet langer elke dag opnieuw mijn marktstal hoeven op te zetten. Dan zou ik ook niet meer afhankelijk zijn van mijn dochter of moeder om mij te helpen. Ik zou mijn spullen direct vanuit de container kunnen verkopen.
Vanwege mijn handicap ben ik werkeloos maar gelukkig is mijn zus er altijd om mij te helpen. Als ik eten nodig heb, staat ze voor me klaar. Het is belangrijk dat de mensen van onze gemeenschap dat weten. Zij denkt niet op dezelfde manier over mij als mensen van onze gemeenschap. Mijn familie weet wanneer ik hulp nodig heb en is bereid mij die hulp te geven. Ik zou graag willen dat de hele gemeenschap mij zo zou behandelen.
Ook al ben ik mindervalide, hoef ik nog niet bedelend door het leven. Dat is waarom ik mijzelf ertoe dwing om mijn groente te verbouwen. Ik zou iedereen willen laten zien dat ik, ondanks mijn handicap, onafhankelijk ben.
Hier zie je mijn stalletje maar ik ben er zelf niet. Ik ben naar huis gegaan om even te liggen omdat ik me niet goed voel. Mijn dochter is op school en mijn moeder heeft het druk. Op deze manier verdien ik geen geld. Dat komt een paar keer per maand voor. Als ik geluk heb, kloppen mensen op m’n deuren geven het geld voor dat wat ze willen kopen. Het is belangrijk dat mensen weten dat ik soms moet liggen maar dat de verkoop dan toch doorgaat.
Als ik thuiskom dan ben ik zo moe, dat ik de trap niet meer op kom. Dan heb ik hulp nodig bij het openen van de deur. Als die hulp er niet is, rust ik eerst uit en klim pas daarna omhoog. Dit kan wel twee keer per week voorkomen. Ik zou willen dat mensen in de gemeenschap op mij af zouden stappen als ze me zien. Nu moet ik hen de hele tijd om hulp vragen en voel ik me bezwaard.
Dit is niet hoe mijn huis eruit hoort te zien. Maar dankzij mijn handicap ben ik arm en verdien ik onvoldoende om het te repareren. Ik noem mijn huis ‘de schuit’ omdat het van alle kanten lekt en lelijk is. Ik schaam me voor de plek waar ik woon. Tegelijkertijd zou ik tegen de mensen uit onze gemeenschap willen vertellen dat het me gelukt is een eigen woonplek te realiseren.
Ik praat tegen deze man maar hij begrijpt me niet. Hij zegt dat ik weg moet gaan. Er zijn mensen die hebben geen geduld met me, die geven me niet de tijd zodat ik kan uitleggen wat ik bedoel. Het maakt me heel verdrietig als ik word weggestuurd.
Voor mijn ongeluk was ik een zakenvrouw die rondreisde en haar spullen verkocht. Nu kan ik dat niet langer. Als ik een container zoals deze zou hebben, zou ik niet langer elke dag opnieuw mijn marktstal hoeven op te zetten. Dan zou ik ook niet meer afhankelijk zijn van mijn dochter of moeder om mij te helpen. Ik zou mijn spullen direct vanuit de container kunnen verkopen.
Vanwege mijn handicap ben ik werkeloos maar gelukkig is mijn zus er altijd om mij te helpen. Als ik eten nodig heb, staat ze voor me klaar. Het is belangrijk dat de mensen van onze gemeenschap dat weten. Zij denkt niet op dezelfde manier over mij als mensen van onze gemeenschap. Mijn familie weet wanneer ik hulp nodig heb en is bereid mij die hulp te geven. Ik zou graag willen dat de hele gemeenschap mij zo zou behandelen.
Ook al ben ik mindervalide, hoef ik nog niet bedelend door het leven. Dat is waarom ik mijzelf ertoe dwing om mijn groente te verbouwen. Ik zou iedereen willen laten zien dat ik, ondanks mijn handicap, onafhankelijk ben.
1/7
FOTO'S EN
VERHALEN
bottom of page